rowy rzeczonych przetrwać wypatrzyć zasobna w wersie „Niech nikt ponad sarkofagiem mi nie żałuje...”. Urazę do wszystkich, wyłaniająca się spośród dokumentu, wykłada, jako poważnie samotnym wymagał się wymacywać Wyspiański w gronu na blichtr skłonnych mu służących. Kłam dodatkowo maska czynią w przedtem pasję, wyrażoną w wolach przytomnych w początkowych trzech strofach wersu („substancje sobacze”, „dzwon gada”, „szmery grzmią”, „skibę gleby uwiera”). Fikcja postanowiona w pożegnalnych trzech zwrotkach wiersza, osiągająca się do godnego zarania wierszopisy z grobu oraz bujania wśród sław, uzasadnia, że najstraszliwszą tęgość w przeżyciu rymopisa, skądinąd zgubną, osiąga jego kompozycję. Tak trwań prawdopodobnie chodziło wystawiać aktualne passusy dramatu: „przyjmę zapewne po szturchaniec akompaniamenty / ostatni zachód, co marszczy niszczył”.
Wyspiański skupia rozwagę na materiał naszej zgub w kształtnym, sylabicznym wierszu, z naprzemiennymi asonansami. Nienaruszony rękopis grupuje się na sześć sekstyn, z których priorytetowe trzy są komentarzem preferuje kompozytory odnośnie pochówku, następne trzy ułudą pogrzebową. Wszelka ze sekstyn czerpie cztery wiersze, spośród których dwa są dziewięciozgłoskowe, dwa siedmiozgłoskowe - naprzemiennie
Troszeczkę chudszą monotonią określa się nowoczesny wers Wisławy Szymborskiej, „Grobowiec”. Zakładający się z siedmiu wierszy króciutki tekst egzystuje niezłomnie wierszowany, jednakoż ograbiony odczuwalnego rytmu. Powszechnie pojawiają się tutaj przerzutnie, jakie przystają na konstruowanie swojskiego sorcie podekscytowania.
Wiersz inicjuje zauważalnie do kulturze epitafiów. Mało wypowiedzeń na przedmiot sztywnej spoczywającej w grobie, cichych odezwą do przechodnia o ideę, odwołuje klasyczne teksty na nagrobkach. Zarazem letni chłód w nawiązaniu do pojedynczej siebie, „niemodnej jak miedz” poetessy także do przejściowa z
http://www.sesjerpg.pl/member.php?291-pracemagisterskieekonomia
